Vajfertova kolekcija

[apostata]

Ne znam da li sam postavio temu na pravo mesto ni da li je vec objavljen ovaj prilog. Ako sam pogresio, izbrisite.

Vajfertov legat nestao u bespuću sramote

Podaci iz upravo objavljenog prevoda monografije o porodici Vajfert podsetili su na nerasvetljenu poharu numizmatičke zbirke Đorđa Vajferta, koja je bila pohranjena u pančevačkom muzeju
Muzej u Pančevu: pouzdano se ne zna ni kada je Vajfertova zbirka stigla u depo, a razlikuju se i procene njene vrednosti Pančevo – Monografija „Porodica Vajfert i pivara u Pančevu“, koja se zaslugom pančevačkog Arhiva i Fonda Đorđa Vajferta nedavno pojavila na srpskom jeziku (prvi put je štampana 1925, na nemačkom), vratila je sećanje na možda i najveću pljačku jednog muzeja u Srbiji, a taj slučaj je posredno vezan za ime vlasnika prve pivare na Balkanu i jednog od najbogatijih ljudi svoga doba na ovim prostorima.
Pisac pomenute monografije Feliks Mileker, između ostalog, pominje i poklon koji je između dva svetska rata Đorđe Vajfert učinio Beogradskom univerzitetu, pančevačkoj gimnaziji i vršačkom muzeju, davši svakoj od ovih ustanova deo ogromne numizmatičke zbirke koju je formirao njegov brat Hugo, obogatio otac Ignac, a on doveo do nivoa jedne od najvećih evropskih zbirki metalnog novca stare Grčke, Rima i Vizantije.
Početkom 1990. ustanovljeno je da je pančevački deo zbirke koji je premešten iz gimnazije u muzej – nestao.
Tačnije, priča počinje 26. januara 1990, kada u posetu pančevačkom muzeju dolaze stručnjaci za numizmatiku Narodnog muzeja iz Beograda, sa namerom da vide Vajfertovu zbirku. Domaćini ih uvode u depo arheološkog odeljenja, i pred njima otvaraju prvu od tri kutije sa džakčićima u kojima je trebalo da budu novčići. Na zaprepašćenje prisutnih, umesto kovanica, tu su se nalazili nekakvi kamenčići! Otvorene su zatim i druge dve kutije, i u njima je takođe bio samo šljunak. Kradljivac je, kao da je želeo da se naruga, ostavio – jedan novčić. Nikakvih tragova obijanja nije bilo.
U potonjoj istrazi je ustanovljeno da su stručnjaci muzeja poslednji put videli zbirku 1979. godine, dakle, 11 godina pre no što je sticajem okolnosti otkriveno da je nestala. Dalje, ispostavilo se da do 1977. Vajfertova zbirka čak nije ni vođena kao vlasništvo muzeja, iako je bila u njegovom depou.
Ljubomir Reljić, koji je sedamdesetih godina bio direktor pančevačkog muzeja (a u vreme otkrivanja pohare kustos beogradskog Etnografskog muzeja), otkrio nam je da je u vreme kada je preuzeo rukovođenje pančevačkim muzejem pitao saradnike zašto se Vajfertova zbirka ne nalazi u stalnoj postavci, a odgovoreno mu je da se „ne uklapa“ (!?)
Bilo kako bilo, 1979. obavljeno je brojanje novčića i procena vrednosti zbirke, i to, da apsurd bude potpun, na insistiranje pančevačke filijale Službe društvenog knjigovodstva, koja je zatražila tačan popis imovine muzeja i vrednost svega što poseduje. Tada je ustanovljeno da zbirka ima 6.676 novčića. U monografiji muzeja iz 1973, međutim, piše da je Vajfertova kolekcija, kada je preuzeta 1949. iz gimnazije, sadržavala 8.013 kovanica, 142 papirnate novčanice i 137 medalja i plaketa. To znači da je tokom šest godina, između dva popisa, iz muzeja već bilo nestalo 1337 predmeta iz zbirke, što rečito govori s koliko brige se muzej ophodio prema ovom blagu. Takođe, nije postojala ni bilo kakva dokumentacija o samoj zbirci i njenom preuzimanju, pa u muzeju nisu mogli da se saglase ni o tome koje je godine ona dopremljena iz gimnazije, a nagađanja su bila u rasponu od 1949. do 1953. godine. Ni o proceni vrednosti zbirke nije bilo saglasja: komisija koja ju je popisala 1979. odlučila se za iznos od 400.000 nemačkih maraka. Bilo je, međutim, onih koji su tvrdili da ona ni izdaleka ne vredi toliko, ali i drugih, koji su bili uporni u dokazivanju da ona vredi dva do tri puta više.
Budući da nije bilo indicija da je pljački prethodila provala, policija je istragu usmerila prema zaposlenima u pančevačkom muzeju. Neki od saslušavanih su podvrgnuti i ispitivanju na detektoru laži. Jedan arheolog je, dok je bio priključen na poligraf, pao u nesvest, ali sve te istražne radnje nisu dovele do toga da iko bude okrivljen za pljačku, niti je protiv bilo koga poveden postupak za očigledno nemarno postupanje u službi. Na zaključak da je nekome bilo u interesu da se čitava stvar zataška navodi i činjenica da je vest o otkrivanju pohare obelodanjena tek dva meseca kasnije. I još jedan bizaran podatak, koji smo saznali od inspektora koji je radio na ovom slučaju: ekspertizom je utvrđeno da kamenčići koji su se nalazili u džakčićima u kojima je trebalo da budu novčići potiču sa dunavske obale iz okoline Đerdapa. No, ni to nije doprinelo da se krug osumnjičenih eventualno suzi na osobe koje su imale veze sa tim krajem, u kome se nalazi i arheološki lokalitet Lepenski vir.
Policijski izvori tvrde za naš list da bi danas bilo teško identifikovati pokradene novčiće, sve i kad bi ih sadašnji vlasnik ponudio muzeju iz kojeg su ukradeni, budući da u pančevačkom muzeju ne postoje arhivirani otisci predmeta iz Vajfertove zbirke.
Kada je 1993. u Pančevu održan simpozijum o legatima u Srbiji, nestala Vajfertova numizmatička zbirka nije ni pomenuta, a u „Glasniku“ pančevačkog muzeja iz 1996. godine u jednom radu o numizmatici pominje se „bivša Vajfertova zbirka koju je on poklonio pančevačkoj gimnaziji“. Sve ostalo pojela je sramota.Miodrag Šašić [objavljenou Politici: 15/10/2009]

EvoWajferta i kod mene upao samo zbog reversa .
58mm 91,50gr.

[Enigma]

U potonjoj istrazi je ustanovljeno da su stručnjaci muzeja poslednji put videli zbirku 1979. godine, dakle, 11 godina pre no što je sticajem okolnosti otkriveno da je nestala. Dalje, ispostavilo se da do 1977. Vajfertova zbirka čak nije ni vođena kao vlasništvo muzeja, iako je bila u njegovom depou.

Bravo dragi kolega, jasno se vidi da je arheološka mafija tamo gdje u pravnoj državi niti u ludilu ne bi mogla postojati, a kamo li opstati.
Zahvaljujući tome, nebrojeno puta se plasiraju slična bezumna sra_nja: http://www.ozon.rs/?p=2711 Hvala Bogu u Hrvatskoj je neusporedivo bolje, nikada u novinama nisam pročitao slične nebuloze.

Enigma ti ne pratis stampu ili ti je Sanader , kum ili prijatelj.

[Enigma]

Sanader, a ko je taj ? Misliš na liliputanca kojeg nije bilo kada je grmilo.
Taj je labanuo lovu iz naših đepova, a ne iz muzeja. Kupovao je umjetnine na tržištu, a račun je platila sirotinja poput mene, zato je završio tamo gdje mu je mjesto. To je tek početak, a priča je jako, jako duboka i opsežna. Zar vjeruješ da su Sloba, Šušak i Sanader pali s neba? Budi siguran da nisu. Oni su proizvod.......Hvala Bogu, Hrvatska je na dobrom putu, zahvaljujući ženi s mudima. Molim Boga da pobijedi na sljedećim izborima. Ako ne, Hrvatska se vraća u zonu sumraka. No i to je nebitno jer ulazimo u novo vrijeme u kojem će kur_vini sinovi izgubiti svaki smisao.

[apostata]

Evo slike stanja u srpskoj arheologiji. Ovo treba uzeti i sa manjom rezervom, narocito vredi za one koji znaju ko se "krije" ispod pseudonima Sase Segedinskog, kao i aktuelnu situaciju u bespostednoj borbi akademskih krugova u srpskoj kulturi.

Bračni i vanbračni nekrofili
____________________ ____________________ __


Iskopavanja

Haos u srpskoj arheologiji i propadanje kulturnog nasleđa

U arheologiji danas vlada neviđena zavist, sujeta, diletantizam, uzurpacija, nepozitam i anarhija. Iako u svetu danas postoji čitav niz privatnih preduzeća koja legalno vrše arheološka iskopavanja i učestvuju na tenderima za ispitivanja duž trasa autoputeva i sličnih radilišta, dotle je kod nas arheologija zakonom pretvorena u privatnu prćiju Arheološkog instituta, fakulteta i muzeja koji su pretvoreni u stovarišta neobrađenog materijala koji na obradu čeka decenijama, a u nekim slučajevima i duže od jednog veka.

Saša Segedinski
Srpska arheologija je teško bolesna. U arheološkim krugovima veoma ja rasprostranjen nepotizam. Nikola Tasić, dugogodišnji direktor Balkanološkog instituta SANU i kratkotrajni direktor Narodnog muzeja, svog sina Nenada je zaposlio kao asistenta na Filozofskom fakultetu gde je kasnije osnovao i fantomski Centar za digitalnu arheologiju kome Fakultet zapravo pruža logističku podršku. Nenad Tasić istovremeno je i direktor projekta "Vinča" i ostaće zabeležen slučaj kada je Nikola Tasić u ime SANU u jednom trenutku besparice projektu "Vinča", gde je Nenad Tasić direktor, finansijskom injekcijom omogućio dalji rad. Nikola Tasić je po rotarijanskoj liniji kućni prijatelj sa suprugom Mile Popović-Živančević iz Narodnog muzeja koju je Tasić senior postavio na mesto predsednika Upravnog odbora Muzeja grada Beograda u vreme kada je Nenad Tasić bio u kombinaciji za mesto direktora Muzeja grada Beograda. Još je zanimljivije da je Mila Popović-Živančević i magistrirala i doktorirala kod Nenada Tasića. Postoje još brojni slučajevi nepotizma.
Najsvežiji takav primer jeste slučaj Živka Mikića, profesora antropologije na Filozofskom fakultetu. Mikićev sin Ilija studira arheologiju i nije bio u stanju da položi ispit kod prof. dr Mihaila Milinkovića tako da je formirana komisija za ovaj slučaj u kojoj je, pored ostalih, bio i dr Đorđe Janković. Mikić junior je napokon položio ispit, a Mikić sada piše referat za izbor Jankoviću. Ilija Mikić treba da diplomira kod Aleksandra Jovanovića koji je član komisije za reizbor Jankovića.
U arheologiji su i kućna prijateljica Nenada Tasića Staša Babić, ćerka novinara Dragana Babića i druga žena pokojnog Miodraga Tomovića, čija je prva žena Vesna Dimitrijević takođe na fakultetu. Dimitrijevićeva je inače radila na Rudarsko geološkom fakultetu i sa 1/3 radnog vremena na Filozofskom gde je prešla kada je na Rudarsko geološkom izabrana za redovnog profesora.
U Arheološkom institutu je i Dragana Antonović, ćerka Antonija Antonovića iz Geoinstituta. Izvesni Duško Mihajlović sa Fakulteta napravio je svojevrsnu porodičnu manufakturu jer njegova žena Bojana Mihailović iz Narodnog muzeja radi doktorat kod svog muža, a ćerka studira arheologiju. Aleksandar Popović, sin pokojnog Vladislava Popovića, profesora Filozofskog fakulteta, inače sestrić eksdirektora Vizantološkog instituta Božidara Ferjančića, radi kao upravnik odeljenja za klasične nauke i živi sa Ivanom Popović iz Arheološkog instituta, inače svojom poslednjom maćehom, kako bi sve ostalo u krugu porodice.
Gordana Milošević iz Arheološkog instituta je žena Miloša Jevtića sa Filozofskog fakulteta. Na Fakultetu radi i Miroslav Vujović, sin Gordane Marjanović-Vujović iz Narodnog muzeja i Branka Vujovića, bivšeg rektora Univerziteta umetnosti, svojevremeno optuženog za uzimanje mita.
U Muzeju grada Beograda radi izvesni Adam Crnobrnja, sin Nikole Crnobrnje, koji je takođe radio u istom muzeju. Crnobrnja, inače kandidat DSS-a u Obrenovcu, blisko sarađuje na projektima Miroslava Lazića koji je takođe iz Obrenovca, a Lazićevog sina, inače studenta arheologije stalno angažuje na svojim projektima.
Poseban je slučaj Mileta Stojića iz Arheološkog instituta, poznatijeg kao Mile Če Gevara, koji je na svom projektu zaposlio čitavu familiju. Stojić je inače nezakonito doktorirao kod Dragoslava Srejovića iako nikada nije magistrirao.
Danica Popović iz Balkanološkog instituta druga je žena Marka Popovića iz Arheološkog Instituta.
Arheološki institut dugo vremena bio je privatna prćija Miloja Vasića, unuka mnogo slavnijeg arheologa Miloja Vasića, a na mestu direktora nasledio ga je izvesni Slaviša Perić, anonimus iz Visokog koji ne govori nijedan strani jezik, koji je, preuzevši funkciju direktora, iz Visokog doveo svoju sekretaricu.
Štićenik Miloja Vasića bio je Miomir Korać, sadašnji pomoćnik ministra kulture i rukovodilac radova na Viminacijumu kraj Kostolca. Iako je Viminacijum trenutno najizvikaniji lokalitet u Srbiji, malo se zna da se otkup njiva na području samog arheološkog lokaliteta vrši preko firmi u vlasništvu prijatelja Miomira Koraća. Javna je tajna da je Korać za svoju knjigu o rimskom slikarstvu uglavnom prepisao doktorat Srđana Đurića.
Osim Viminacijuma, koji je već duži niz godina ekskluzivni teren Miomira Koraća, on je odnedavno kao svoju ekskluzivu prisvojio i lokalitete Gamzigrad i Medijana kraj Niša, iako su te lokalitete godinama istraživali drugi naučnici. Korać je inače predsednik odbora za Gamzigrad.
Iako je Dragoslav Srejović poznat po otkriću Lepenskog Vira, malo se zna da je on osnovao i Centar za arheološka istraživanja na Filozofskom fakultetu. Zvuči neverovatno, ali ovaj centar nema nijedno radno mesto, ali su ista ta nepostojeća radna mesta finansirana nenamenskim preusmeravanjem namenski doznačenog novca za naučnoistraživačke projekte drugih kolega čiji su budžeti na ovaj način znatno umanjeni. U ovom centru rade izvesni Miroslav Lazić, Miodrag Sladić, Mira Ružić, Dušan Mrkobrad, Stevan Lazić i Stevan Đuričić, a neki od ovih ljudi danas nezakonito učestvuju u izvođenu nastave, iako nemaju zakonom propisane uslove za to.
Nenamenskim trošenjem namenskih sredstava za projekte nedavno se pojavio novi arheološki časopis "Arhaika" u izdanju samog Centra, iako matično odeljenje do danas nije pokrenulo svoj časopis. Iako je biblioteka Odeljenja za arheologiju jedna od najvažnijih arheoloških biblioteka u Srbiji, veliki deo knjiga umesto u nju, odlazi u Centar za arheološka istraživanja i ostaje nedostupan studentima i nastavnom osoblju Fakulteta.
Osim bračnih, u arheologiji veliki značaj imaju i vanbračne veze. Nakon Dragoslava Srejovića, koji je svog dečka angažovao na radu u Gamzigradu, danas su najpoznatiji arheološki parovi Emina Zečević i Slobodan Fidanovski iz Narodnog muzeja, Vesna Manojlović iz Novog Sada i Marin Brmbolić iz Republičkog zavoda, Mihajlo Milinković sa Fakulteta i Vesna Topić iz Narodnog muzeja.
Pre nekoliko godina zabeleženo je sramno ponašanje Đorđa Ćapina iz hercegnovskog muzeja. Pošto se nalazi očigledno nisu uklopili u potrebe Ćapinovih teorija, napravljen je "slučaj" koji je u štampi propraćen tekstovima sa senzacionalističkim naslovima tipa: "Rukovodilac radova prisvojio nađeni materijal?", "Arheolog iz Beograda neće da preda nalaze sa poluostrva Luštica". Slučaj je na kraju stigao i do suda, a u pozadini celog ovog slučaja bile su Ćapinove pseudonaučne ideje koje nemaju nikakve veze sa arheologijom, i kojima su veoma smetali rezultati iskopavanja.
O tome postoji i najsvežiji primer iz pančevačkog muzeja gde je 2006. godine Vojislav Đorđević odbio da omogući mlađoj koleginici iz muzeja da fotografiše predmete, te je ona morala na naučnom skupu u Pirotu da govori bez projekcija. U muzeju u Pančevu situacija je tragična.
Iako u zbirci ima preko 30.000 predmeta, inventarisano je svega 7.000, a Đorđević i njegova žena, koja je tamo takođe kustos, ne daju pristup zbirci trećem kustosu arheologu u istom muzeju. Kao predsednik Upravnog odbora pančevačkog Zavoda za zaštitu spomenika kulture, Đorđević je progurao pokretanje procedure za proglašenje lokaliteta "Slatine" za nepokretno kulturno dobro, iako od crkve nema sačuvanog ni kamena na kamenu. Zahvaljujući nekrofiliji arheologa, arheološke zbirke sve se više pretvaraju u prave spomen-kosturnice jer se doslovce dovlače kubici kojekakvih ljudskih i životinjskih kostiju radi često nepotrebnih antropoloških i statističkih analiza. Pre nekoliko godina, prilikom popravke krova na zgradi Republičkog zavoda za zaštitu spomenika kulture, iz raznih budžaka pored potkrovlja i na samom tavanu pronađeno je 4 kubika ljudskih kostiju koje je sa raznih terena tamo dovukla Gordana Cvetković-Tomašević. Nekrofilna tradicija nastavljena je i nedavno kada je u Zavod ogromnu količinu kostiju dovukla Emilija Pejović koja je prekopavala monašku nekropolu u manastiru Gradac. Kosti su donete navodno radi antropoloških analiza, ali se ispostavilo da su bezvredne jer su sahranjeni monasi u Gradac došli sa raznih strana i statističkom obradom se ništa nije moglo dokazati. Gotovo dvadeset pet godina u depou Narodnog muzeja u Pančevu leži 5 kubika životinjskih kostiju koje su donete sa arheoloških istraživanja u Opovu i koje su odavno obrađene. Tamo su depoi toliko zakrčeni koječime da je nedavno 2 kubika ljudskih kostiju istovareno u fotolaboratoriju.
U poslednje vreme, u "nacionalnoj arheologiji" moderno je dovlačenje bezvredne grnčarije; donose se i najmanji komadići zdrobljenih posuda, koje se onda prebrojavaju i statistički obrađuju. Ovu "školu nacionalne arheologije" pokrenuo je Đorđe Janković sa Filozofskog fakulteta.
Marko Popović je uzurpirao terensku dokumentaciju arhitekta Milana Ivanovića i delom falsifikovao činjenice kako bi dokazao svoje teorije. Ovo je obelodanio arhitekta Aleksandar Ivanović koji se time jako zamerio strukturama u Beogradu.
Iako lokalitet Caričin grad kod Lebana predstavlja "poligon" naših i francuskih arheologa, danas je u katastrofalnom stanju! Jedva da se išta radi na čišćenju lokaliteta i njegovoj pripremi za bolju i bezbedniju prezentaciju turistima. Unaokolo su otvorene sonde koje su ostale posle poslednjih iskopavanja, preko lokaliteta teče kanalizacija koja je pretnja posetiocima, a na sve strane su gomile kamena i opeke za neku rekonstrukciju u dalekoj budućnosti. Tako na ruševinama ranohrišćanskog Caričinog grada dragoceni bogato klesani kapiteli baze i venci leže razbacani i polupani po lokalitetu, izloženi kiši i mrazu.
Carska palata u Gamzigradu danas se doslovce raspada. Nakon radova Milke Čanak-Medić, nezaštićene su ostale mramorne obloge zidova i rimski hidraulični malter koji se danas raspadaju na velikim površinama. Zidovi su nadzidani i fugovani produžnim malterom sa dodatkom cementa, tako da zbog mraza danas sve puca i odvaljuje se. Sačuvani rimski podovi pucaju zbog mraza. Veliki deo kompleksa je zbog histerije izazvane 1993. godine ubrzo sa spoljne strane iskopavan buldožerima, praktično bez arheološkog nadzora. Tako su zidovi, ponegde visoki i 15 metara, ostali nezaštićeni i izloženi kiši i mrazu i do danas su se njihovi gornji delovi urušili i više od 1 metra. Po čitavom kompleksu razbacani su arhitektonski fragmenti, a Brana Stojković Pavelka je jedan od dva mauzoleja na obliženjem brdu prelila sa nekoliko kofa bele mase nepoznatog sastava čiju je otpornost na taj način ispitivala.
Tragično je stanje i na lokalitetima na Đerdapu. Lepenski vir je skoro 40 godina pod privremenim krovom, a u samom muzeju posetioci nemaju ni najobičniji WC. Sva utvrđena konzervirana su cementnim malterom i danas se zidovi uveliko raspadaju od mraza. Trajanova tabla stoji nedostupna iznad Dunava, Trajanov most nalazi se u baruštini.
Terme u beogradskom Studentskom parku su zatrpane, a prezentacija onih ispred Filozofskog fakulteta je uklonjena.
Sve više se vrše opskurna pseudonaučna iskopavanja, sve se manje nalaza objavljuje, sve se više lokaliteta devastira, a sve manje konzervira.



.
Stari šporet u rimskoj palati

Zbog nerada Svetlane Vukadinović nekonzervirane su ostale kasnoantičke bazilike na Jelici. U Nišu je već 20 godina nezaštićena oktagonalna palata sa mozaicima koja je pretvorena u džunglu. To nije usamljen primer, najveći broj istorijskih spomenika u Nišu lagano nestaje: u ranohrišćanskoj grobnici sa martirijumom jedino se mogu videti stari dušeci, jedna vrata od nečijeg "juga" i stari šporet. Na prostoru brda Bubanj, na teritoriji samog grada, kao i na Humskoj čuki (pet kilometara severno od grada) nalazili su se arheološki ostaci iz kamenog i bronzanog doba. Humska čuka je bila predmet interesovanja i profesora sa Harvarda. Ovaj lokalitet i dalje stoji potpuno nezaštićen, pa meštani u tunelima ove arheološke retkosti prave veselja dok se njihova deca igraju praistorijskim alatima.

[Darko]

Evo i dodatka staroj temi... a ovde se ne spominje:

"Zbirku je oko 1878. godine počeo da sakuplja brat Đorđa Vajferta, Hugo, nastavio je otac Ignjat, da bi, na kraju, porodičnu strast za kolekcionarstvom nasledio sam Đorđe Vajfert i zbirku uvećao do impozantnog broja od 14.114 primeraka kovanog novca. Kolekcija je za njihovih života uvećavana nabavkama od beogradskih trgovaca, otkupom drugih zbirki i otkupom kostolačkog rudnika, smeštenog neposredno uz ostatke numizmatikom bogatog rimskog Viminacijuma.

Pred izbijanje Prvog svetskog rata, zbirka je po Vajfertovoj odluci užurbano spakovana i iz Pančeva prebačena u Beč, odakle je vraćena, da bi 1923. godine bila poklonjena Univerzitetu u Beogradu. Zbirku su u Vajfertovoj vili u Beogradu sređivali i popisivali poznati numizmatičari, a do predaje na čuvanje i proučavanje Narodnom muzeju u Beogradu bila je smeštena u Univerzitetskoj biblioteci.

Ova visoko vrednovana kolekcija obuhvata primerke monetarnih emisija svih perioda, od antike do savremenog doba: grčkih gradova na Balkanu, Siciliji i južnoj Italiji, rimski republikanski i carski novac, kovanje makedonskih kraljeva Filipa II i Aleksandra Makedonskog, zatim zbirke keltskog novca, takozvanog rudničkog novca II veka kovanog za rudnike u Gornjoj Meziji, Dalmaciji i Panoniji, manju zbirku imitacija IV veka, značajan fond vizantijskog novca od V veka do pada Carigrada, kao i primerke srednjovekovnih frizaških pfeniga i evropskih talira. "

(izvor: http://www.nbs.rs/internet/latinica/...2-vajfert.html )

postovane kolege , ovo je izvor fantasticnih informacija , na zalost losih po nse kulturno dobro ! najveci trgovci i lopovi su zapravo i kljucni ljudi (cesto kvazi strucnjaci i poznavaoci ) na visokim polozajima u toj oblasti . ako imate kakve podatke za nis i niski region molio bih vas da postavite !

Voleo bih da sve ovo sto sam procitao nije istina, ali na zalost to je samo mali deo koji se otkrio. Ne mogu ni da zamislim sta su sve jos uradili i na koji nacin kradu i pljackaju, a najgore od svega je to sto nece niko odgovarati i robijati.

[apostata]

Arheolozi, muzealci, kolekcionari, tragaci, ..., u cemu je razlika ???
Princip je isti, sve su ostalo nijanse.